Wycieczka Do Muzeum Azji I Pacyfiku

Zwiedzanie wystawy „Strefa dźwięków” w Muzeum Azji i Pacyfiku

  Dnia 22 listopada 2018 r. wybraliśmy się na wycieczkę do Muzeum Azji i Pacyfiku, gdzie obejrzeliśmy stałą wystawę pod tytułem ,,Strefa Dźwięków". 
  Na wystawie znajduje się ok. 120 instrumentów pochodzących z różnych krajów azjatyckich. Można tu zobaczyć instrumenty proste, gwizdki, flety pasterskie, oraz prawdziwe dzieła sztuki, których używali zawodowi muzycy i wirtuozi, grając na dworach władców. Na wystawie można posłuchać brzmienia poszczególnych instrumentów oraz obejrzeć filmy prezentujące techniki gry na nich.
  Pani Przewodnik opowiedziała nam o grupach instrumentów muzycznych, takich jak: aerofony, membranofony i chordofony.

Areofony - to instrumenty, w których źródłem dźwięku jest drgający słup powietrza, zamknięty w przestrzeni rezonansowej, pobudzony do wibracji za pomocą zadęcia. Część instrumentu zamykająca słup powietrza nazywana jest piszczałką i od jej długości zależy wysokość dźwięku. Barwa dźwięku zależy od materiału, z którego wykonano piszczałkę, jej kształtu i menzury.

       
Trąba pvanga- długie trąby (w Nepalu pvanga, w Indiach ranasringa) znane są w Indiach co najmniej od I w.n.e. Występują w dwóch odmianach przypominającej kształtem literę C lub I.

  Składają się z kilku mniejszych części, które są łączone w sposób teleskopowy. Trąba ukazana na zdjęciu powstała na początku XX w. a do muzeum zakupiono ją w 2005 r.

         Gwizdki chusztaki
Gwizdki te pochodzą z Tadżykistanu, z lat 80 XX wieku. Wykonane są z gliny, przez Karimowa. Dawane były one dzieciom do zabawy i grania podczas obchodów Nowego Roku, ich dźwięk miał znaczenie ochronne, odstraszające złe duchy.

  Gwizdki miały dawniej mniejsze rozmiary i przedstawiały najczęściej fantastyczne lwy lub konie.Współcześnie wyroby tego typu osiągają nawet do 40 cm, oraz mają bardziej różnorodne kształty.

Membranofony - są to instrumenty, w których źródłem dźwięku jest drgająca membrana, wykonana zazwyczaj ze skóry lub błony, tworząca jedną z części instrumentu. Jej wibracja pobudzana jest uderzeniem pałką, szczotką lub dłonią. Membrana rozpięta jest na cylindrycznym, stożkowym lub innym podobnym korpusie, który jest zarazem pudłem rezonansowym instrumentu.

 
Bęben Szczdlinowy Atingting - jest to bęben, który powstał ok 1981 na wyspie Ambrim. Bęben ma antropomorficzną formę, stylizowaną na figurę przodka. Długa pionowa szczelina ma przedstawić jego usta przez które "głos" przodka wydobywa się, kiedy bęben jest uderzany.

Bębny szczelinowe tipo - to bębny klepsydrowe zwane em lub tipo. Są bardzo popularne i charakterystyczne dla grupy etnicznej Asmat.

 Klepsydrowy korpus wykonano z jednego pnia drzewa, wypalając go w środku.

 Bęben przedstawiony na zdjęciu powstał około XX wieku.  

Zestaw Angklungów
Angklung - to instrument składający się z ramy, na której zawieszone są dwie lub trzy bambusowe rury. Podczas gry potrząsa się nimi do przodu i do tyłu, a wówczas dźwięczne rury ślizgają się w szczelinach podstawy.
   Powstały one w Indonezji w drugiej połowie XX wieku.
 Nawet mogliśmy zagrać na prototypie. :)

Chordofony - źródłem dźwięku jest drgająca struna rozciągnięta pomiędzy dwoma punktami. Nazywamy również instrumentami strunowymi.

Jednym z nich jest Monochord dan doc huyen - jest to wietnamski instrument z dyni,  znany jako dan bau lub dan doc huyen - instrument z jedną struną. składa się z pudła rezonansowego oraz przymocowanej prostopadle do niego szyjki. struna z jednej strony nawinięta jest na kołek umieszczony w pudle rezonansowym, a z drugiej przymocowana do szyjki. Dawniej pudło rezonansowe wykonywane było z wysuszonej dyni, czego pamiątką jest nazwa dan bau (bau - dynia) stosowana do dziś w północnych i środkowych regionach kraju. Na monochordzie gra się szarpiąc strunę plektronem trzymanym w prawej dłoni.
Wysokość dźwięku zależy od miejsca, w którym szarpie się strunę, a modyfikowana może być poprzez wyginanie elastycznej szyjki,wykonanej z bawolego rogu lub bambusa. Tradycyjnie instrument ten wykorzystywano do gry solowej oraz do akompaniowania do ludowych pieśni i opowieści epickich. Dan Bau był instrumentem ulicznych żebraków, ale także jednym z ulubionych na dworze Tran (1225 - 1400) współcześnie wykorzystywany jest w muzyce pop. Monochord dan doc huyen pochodzi z drugiej połowy XX w. i jest wykonany z Drewna, Bambusa, metalu i druta. Do Muzeum trafił poprzez dar Eugeniusza Umiejskiego w 2007 r.

Drugim z nich jest Lutnia sitar pochodząca z Indii z pierwszej połowy XX w. Instrument został wykonany z drewna tykwy kości i metalu. Twórcą tej Lutni jest Chaitsingh Gurbaxsings&Bros.

Do Muzeum został zakupiony w 1984 roku. 

Sitar uznawany jest za modyfikacje instrumentu zwanego vina,

znanego i używanego w Indiach od stuleci. Proces przekształcenia viny w sitar rozpoczął się prawdopodobnie w XIV w. Współczesny standardowy sitar składa się z pudła rezonansowego wykonanego z połówki wydrążonej i wysuszonej tykwy przykrytej drewnianą płytą rezonansową oraz drewnianej pustej w środku szyjki przykrytej podstrunnicą. Zazwyczaj posiada dwadzieścia metalowych progów przywiązanych do szyjki żyłką. Dzięki takiemu mocowaniu można je przesuwać i umieszczać odpowiednio do stosowanej podczas gry skali. Sitar ma sześć głównych, melodycznych strun biegnących nad progami oraz trzynaście strun rezonujących biegnących pod nimi.

Struny Melodyczne podczas gry są szarpane plektronem założonym na wskazujący palec prawej dłoni. Jest to jeden  z najbardziej rozpoznawalnych instrumentów Indii, który swoją sławę zawdzięcza między innymi kompozytorowi i wirtuozowi sitaru Raviemu Shankarowi (1920-2012), który koncertował na całym świecie.